In Nederland ontvangt een jongen een mysterieuze opdracht, gedragen door het element lucht…zijn verjaardag veranderd op slag

In Engeland mag een meisje haar verjaardag doorbrengen in de kelder, de boodschap, gedragen door water biedt haar een ontsnapping

In Taiwan is vuur de drager van de opdracht, vanuit de as mag de licht ontvlambare Sho zijn uitdagingen onder ogen zien-zal hij dat doen? Of kiest hij voor zijn zorgeloze bestaan als laatste afstammeling van de keizer?

Verborgen achter de Drakensbergen leeft Imena in onwetendheid. Haar kracht ontvouwt zich in de stilte.

 

Vier kinderen. Vier elementen. Een geheimzinnige orde.

Een duistere broederschap.

Om de opdracht te vervullen worden de kinderen uitgedaagd grenzen te verleggen, de waarheid in twijfel te trekken en de ware aard van anderen te leren zien.

Leef mee met de ontdekking van haar krachten, tijdens een verblijf op de schotse Hooglanden. Tess kan communiceren met dieren, en reeds in het prille begin van deze ontwikkeling merken we dat deze kracht fenomenaal zal zijn.

Vanuit de herkenbare wereld van Sam wordt alles op de kop gezet door het vertrek van huis met zijn avontuurlijke, compleet briljante maar intens vreemde opa.

Sho wordt genoodzaakt zich los te breken vanuit de gouden muren van zijn paleis, is zijn vader wel wie hij dacht? Gevaar is dichter bij dan hij ooit had gedacht en zijn leven blijkt vanuit het niets niet meer zo zeker.

De broederschap infiltreert, spioneert en communiceert om de kinderen te stoppen. De kracht en doelbewuste aanvallen door de broederschap dragen bij aan de spanning en het belang van samenwerken binnen de orde.

Als de kinderen maar hadden geweten van elkaar bestaan…

​

​

​

Een fragment uit het boek:

Hij keek even: “Nou Sam, dat zijn inderdaad veel mieren.” En wilde alweer opstaan.

“Kijk eens beter pahaaap!” zuchtte Sam en gaf zijn vader de loep. Pap dook nog een keer omlaag, waarschijnlijk meer om hem te plezieren omdat hij jarig was dan uit oprechte interesse maar hij keek en keek nog eens.

“Wat... is… dat…?” stamelde hij. “Katten? Ehhh schatje, kom je ook even kijken?”

Het hele gezin dromde nu gauw samen rondom Angel, die iedereen kopjes aan het geven was, duidelijk blij met de plotselinge aandacht. De minuscule katjes merkten het allemaal niet op en gingen door met het verzamelen van eten en het drinken van melk.

Het gezin was zo onder de indruk dat ze niet hoorden hoe een motor aankwam razen en naast het huis parkeerde. Ook de achterdeur hoorden ze niet dichtslaan.

Tot een luid bulderende stem ineens van boven hen brulde: “Wie is zijn contactlens verloren? En waar is de koffie?”

“Opaaaaaaa!” De kinderen riepen in koor en doken allemaal op opa af, waardoor de eerstvolgende minuten half knuffelend, half stoeiend en vol met luide kreten werden doorgebracht.

Toen zijn moeder de koffie had ingeschonken rende opa naar de keuken, plofte op de kruk en keek nieuwsgierig naar Sam, die hem vertelde over de minikatjes.

Opa luisterde, nam zo nu en dan een slokje koffie of gaf een knipoogje aan Ben.

Hij vond het schijnbaar heel normaal en geloofde het zonder twijfel. Typisch opa.

Hij nam een slok koffie, haalde diep adem en met een grijns zei hij:

“Fantastisch, maar we hebben er niks aan, hè… aan katten zo klein als mieren? Katten zo groot als paarden, daar kan ik meer mee. Ha, stel je eens voor.

Maar het is een mooie ontdekking. Zo zie je maar, als je eenmaal leert goed te kijken zijn de dingen ineens heel anders dan je dacht. En gewoon niet te veel over nadenken, dan kan ineens alles. Je zal het zien.

Over bijzondere dingen gesproken, Sam! Ik heb een cadeautje voor je. Eigenlijk twee. Ik kom zo terug. Ben, wil je me helpen tillen?”

Hij rende met een sprintje de deur uit. Ben rende vrolijk achter hem aan.

Zijn ouders stonden lachend tegen het aanrecht en Veertje danste op denkbeeldige muziek door de keuken. Sam bleef zitten en wachtte tot opa en Ben weer terug kwamen.

Dat duurde niet lang. Opa schopte de deur open en denderde naar binnen. “Trolololo, hier is je cadeaaaauuuu…”

Hij gaf hem twee cadeaus: een plat en een vierkant cadeau. Beide overhandigde hij met een buiging, onverwacht officieel. Hij fluisterde bijna.

“Voor jou, omdat de tijd is gekomen, kleinzoon van me.” Sam keek hem lachend aan, wachtend op de rest van het verhaal, over draken en de orde. Maar Opa zei verder niets meer...

​

Lees gauw verder in het eerste boek!

​

​